Przenosimy się o 100 lat wstecz. Wchodzimy w zagrodę chłopską. Tutaj czujemy woń licznych wiejskich kwiatów, ziół i krzewów. Na trawniku kwitną „mlecze”, „białe koniczynki”, „gęsie pępki”… . Strach na wróble odstrasza ptaki w warzywniku, żaby wskakują do „kaczoka”, bocianie gniazdo wciąż czeka na bociana, drzwi do ziemianki są zamknięte aby ciepło nie wchodziło do środka.
Na skalniaku od wczesnej wiosny kwitną kobiercowe byliny, rośliny cebulowe. W drewnianych i glinianych donicach mienią się kolorami kompozycje z roślin jednorocznych. Na sznurze gospodyni zawiesiła pranie, a na płocie schną dzbany i misy. Pod lipą na gospodarza czeka drewniana ławka. Przed chatą gospodyni wystawiła garnki, drewniane łyżki i inne sprzęty gospodarstwa domowego.
Letnią porą do okien chaty zaglądają rudbekie, ostróżki, malwy… . Gospodarz swe sprzęty rolne trzyma w zadaszonej szopce, do której przylega sławojka porośnięta pokrzywami. Całej zagrody strzeże św. Franciszek – pierwszy ekolog, patron przyrody. Kapliczka św. Franciszka znajduje się w samym sercu ogrodu.
